Nevernight, waarschijnlijk een van de meest gehypte boeken rond 2019/2020, en een van de meest bloederige die gelezen werd door voornamelijk YA lezers.

Nimmernacht is het eerste deel van Jay Kristoffs trilogie over Mia Corvere, een van de dodelijkste leerlingen op een school voor huurmoordenaars. Ze is voorbestemd om koninkrijken te vernietigen, en toch is Mia Corvere nog maar tien jaar oud als ze noodgedwongen, na het verlies van haar familie, haar eerste les in de dood krijgt. Zes jaar later zet het kind dat is opgegroeid in de schaduwen haar eerste stappen in de buitenwereld om een belofte waar te maken – de belofte die ze zichzelf deed op de dag dat ze alles verloor. Maar Mia’s vijanden zijn machtige figuren, en de kans dat ze bij hen in de buurt kan komen is erg klein. Dus als ze wraak wil nemen, moet Mia zelf een wapen worden dat haar gelijke niet kent. Ze moet zichzelf bewijzen tussen de dodelijkste jongens en meisjes van haar opleiding aan de Rode Kerk. Een school waar moordenaars, leugenaars en demonen de dienst uitmaken, en zelfs de leraren het op je voorzien hebben. Gelukkig is Mia niet zomaar een student. De schaduwen houden van haar… en ze nemen al haar angsten weg.

Ik vind het best lastig om dit boek te reviewen. Ik was zo druk bezig met van dit boek te genieten, dat ik helemaal niet heb opgelet op de structuur en de schrijfstijl van dit boek. Veel booktubers geven aan dat dit boek enorme wollige proza heeft, wat eigenlijk wel klopt. Maar ik merkte het totaal niet toen ik het boek las.

Om eerlijk te zijn, had ik verwacht dat dit boek donkerder van toon zou zijn. Begrijp me niet verkeerd, het was een erg donker boek, maar ik had net de Poppy War gelezen, dus ik was voorbereid op veel erger. Vooral omdat booktubers er zo voor waarschuwden. Ik zei altijd, als je van de Poppy War houdt, geef dan dit boek ook een kans! Maar dan wel voornamelijk als je van schoolsettings houdt, foute keuzes van het hoofdpersonage en je niet weg deinst van hoofdpersonages met een speciale gift.

Het boek voelde een beetje als een Zweinstein verhaal in de middeleeuwen, maar dan vele malen donkerder van toon. Dit is iets waarom het voor mij een perfect boek voor volwassenen is. Een interessante schoolsetting, een bibliotheek die magisch voelt en interessante lessen.

Iets wat vooral eruit springt bij dit boek is het allereerste hoofdstuk. Twee scenes worden door elkaar beschreven in een verweven en intense manier. Het was wel verwarrend, maar ook erg fascinerend.

De hoofdpersoon Mia vond ik een geschikte hoofdpersoon omdat ze erg complex voelde en een goed uitgewerkt verhaal had. Ik was ook erg opgelucht om te zien dat ze niet alleen maar goed was, maar ook slechte kanten had. Sommige bijpersonages waren ook goed uitgewerkt, maar sommige anderen weer niet helaas.

Hoewel ik het plot van het verhaal heel fascinerend vond, moet ik toegeven dat de plottwist op het einde wel half voorspelbaar was. Ik zeg half, omdat de plottwist veel complexer bleek te zijn dan dat ik had verwacht. En dan niet op een negatieve manier dat het onzin zou zijn, maar op de manier dat het het boek 10 keer beter maakt.