Toen ik begon in dit boek, waren mijn verwachtingen laag. Ik had het helemaal fout. Ik hou zielsveel van dit boek. De moreel grijze personages, de “magische” school, en de hoge consequenties in het verhaal waren precies waar ik van hou.

When Rin aced the Keju–the Empire-wide test to find the most talented youth to learn at the Academies–it was a shock to everyone: to the test officials, who couldn’t believe a war orphan from Rooster Province could pass without cheating; to Rin’s guardians, who believed they’d finally be able to marry her off and further their criminal enterprise; and to Rin herself, who realized she was finally free of the servitude and despair that had made up her daily existence. That she got into Sinegard–the most elite military school in Nikan–was even more surprising.

But surprises aren’t always good.

Because being a dark-skinned peasant girl from the south is not an easy thing at Sinegard. Targeted from the outset by rival classmates for her color, poverty, and gender, Rin discovers she possesses a lethal, unearthly power–an aptitude for the nearly-mythical art of shamanism. Exploring the depths of her gift with the help of a seemingly insane teacher and psychoactive substances, Rin learns that gods long thought dead are very much alive–and that mastering control over those powers could mean more than just surviving school.

For while the Nikara Empire is at peace, the Federation of Mugen still lurks across a narrow sea. The militarily advanced Federation occupied Nikan for decades after the First Poppy War, and only barely lost the continent in the Second. And while most of the people are complacent to go about their lives, a few are aware that a Third Poppy War is just a spark away . . .

Rin’s shamanic powers may be the only way to save her people. But as she finds out more about the god that has chosen her, the vengeful Phoenix, she fears that winning the war may cost her humanity . . . and that it may already be too late.

Het was nieuw voor me om zo veel tussen verschillende tijden te springen in een boek. Maar het werkte gelukkig wel voor mij. Wat ik er wel weer jammer van vond, is dat we daardoor Rin niet echt zagen groeien als persoon. We moesten maar gewoon accepteren wie ze was, en mensen veranderen veel tussen hun zestiende en… 21e? Ik weet het niet eens zeker.
Dit betekent ook dat het boek vol actie zat en sommige gebeurtenissen meer duidelijkheid hadden kunnen gebruiken voordat ze gebeurden. Het leek alsof het boek van de ene gebeurtenis naar de andere sprong, wat waarschijnlijk niet voor iedereen werkt.

Het “shamanism” (de magie) was nogal verwarrend in het begin. Het duurde me best lang voordat ik door had hoe het werkte, ook al was het wel duidelijk uitgelegd. Ik vond het een groot pluspunt dat er grote gevolgen aan het gebruik van magie zitten en dat het niet iets is wat zo maar even kan.

Veel mensen hebben er problemen mee hoe Rin omging met haar eerste ongesteldheid. Ik vond echter dat het iets is dat precies bij haar als personage paste. Ze had haar hele leven maar één doel, naar die school toe gaan. Ze liet niets in de weg staan. Ja, het heeft misschien dan niet het effect dat we een sterke vrouw kunnen zien die ook ongesteld is, maar is dat echt iets wat we per sé nodig hebben? Ik heb liever iets dat duidelijk bij het personage past.

Rin is een erg complex personage en ik denk niet dat ik het ook maar ooit eens was met haar keuzes. Ik had de hoop opgegeven dat ze geen domme beslissingen meer zou maken. Het is begrijpelijk waarom ze zo is en het past bij haar persoonlijkheid, wat het wel weer beter maakt.

Dit was een erg donker fantasie boek met gruwelijke beschrijvingen over de nasleep van oorlogen. Het is absoluut niet voor mensen die niet goed tegen bloederige verhalen kunnen. Maar het is ook iets wat het boek enorm realistisch maakte, aangezien RF Kuang dit boek heeft gebaseerd op de Chinese Japanse oorlog. Ik zou het boek iedereen aanraden, zolang je maar wel ervan op de hoogte bent dat er ook zeer heftige scenes in zitten.