Skyward (Sterrenvlucht) was mijn eerste Brandon Sanderson boek ooit, en ik moet toegeven, dat de schrijfstijl voor mij dit boek heeft gered. Al denk ik er nu nog jaren later met veel plezier aan terug. Normaal zou ik nooit geïnteresseerd zijn geweest in ruimtegevechten. Het is gewoon niks voor mij. Na alle hype in 2018/2019 besloot ik het boek toch maar op te pakken toen ik het in de bibliotheek zag liggen. Dit was het begin van mijn Brandon Sanderson liefde.

80 jaar geleden stortte een sterrenschip vol mensen neer op de planeet Detritus, die is omgeven door een eeuwenoude puinschil. De nakomelingen, die zichzelf de Rebellen noemen, leven in grotten maar worden desondanks toch onophoudelijk aangevallen door de Krell. De enige verdediging wordt gevormd door slimme jonge piloten die onbevreesd de lucht in gaan om de gemeenschap te beschermen. En piloot worden is altijd de ultieme droom van Spensa geweest. Maar haar lot is verweven met dat van haar vader – een piloot die jaren geleden werd neergeschoten, toen hij zijn team laf in de steek liet, waardoor Spensa’s kansen om naar de vliegschool te mogen klein zijn. Een toevallige ontdekking in een lang vergeten grot biedt haar misschien wel een manier om de sterren alsnog te claimen en een oud geheim te onthullen. 

Het is een boek waar best wat tempo in zit, terwijl je toch lang genoeg stil lijkt te staan bij elke situatie. Maar tegelijkertijd zit er niet altijd genoeg voortang in. We zien Spensa vechten en trainen en we hopen maar dat ze de beste piloot wordt, maar voor de rest gebeurt er niet zo veel in het verhaal. Desondanks is het toch vermakelijk. Zelfs al vond ik Spensa helemaal niks in het begin. Ze heeft een goede verhaallijn, net zoals de bijpersonages in dit boek. Ik vond het een groot voordeel dat deze personages wel een eigen persoonlijkheid leken te hebben, terwijl dat vaker miste in de YA boeken rond deze tijd.

Dan heb je nog M-Bot. Wat een schatje. Ik vond het een leuke toevoeging dat hij bleef herhalen dat hij zijn programmeren niet kon overschrijven, omdat het realistisch is. Iets wat we helaas te vaak anders zien in scifi.

De enige reden waarom dit boek voor mij geen vijf sterren verdiende is omdat het gewoon niet helemaal mijn ding was. Het is en blijft een verhaal over ruimtegevechten en ik wist al van tevoren dat dat niet iets is waar ik normaal van hou. Al denk ik er nu, vier jaar later, nog met veel plezier aan terug.