De school voor goede moeders
Op 22 februari van dit jaar kwam het boek “De school voor goede moeders” uit, geschreven door Jessamine Chan. Van Overamstel Uitgevers kreeg ik een exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.
Frida Liu heeft het moeilijk. Haar werk voldoet niet aan de verwachtingen van haar Chinese ouders, die zich als immigranten veel opofferingen hebben getroost. Ze weet Gust, haar man, niet over te halen om zijn jonge, door wellness geobsedeerde vriendin aan de kant te zetten. Alleen door haar dochter, Harriet, past Frida binnen de verwachtingen van het perfecte plaatje. Het mag dan niet veel zijn, maar Harriet is meer dan genoeg. Totdat Frida een erg slechte dag heeft.
De staat houdt moeders in de gaten. Moeders die met hun telefoon bezig zijn, die niet voorkomen dat hun kind gewond raakt in de speeltuin of die hun kind alleen naar huis laten lopen. Eén foute beslissing en een groep staatsambtenaren beslist dat een moeder kandidaat is voor een Big Brother-achtige instelling die bepaalt of haar toewijding genoeg is om een goede moeder te zijn. Frida moet laten zien dat ze kan leren een goede moeder te zijn, zodat Harriet haar niet definitief wordt afgenomen.
De school voor goede moeders is een grensverleggende, meeslepende ideeënroman over hoe gevaarlijk de geldende normen rondom ‘perfect ouderschap’ zijn, over de agressie van de staat jegens vrouwen en van vrouwen onder elkaar, over het systeem dat gezinnen uit elkaar drijft en over onbegrensde liefde. Frida is een vrouw van alle tijden en staat model voor alle moeders. Jessamine Chan heeft een moderne literaire klassieker geschreven waarin ze met zwarte humor het verdriet en de vreugde van de hechte band tussen moeder en kind verkent.
“De school van goede moeders” is een boek over een dystopia. In deze wereld wordt iedereen enorm in de gaten gehouden en de kleinste fouten in het moederschap zorgen ervoor dat moeders naar een heropvoedingskamp moeten. Een heropvoedingskamp vermomd als een school, waar ze leren om goede moeders te zijn…
De manier waarop dit gebeurt is nogal… bedenkelijk, om het op z’n zachtst uit te drukken. Ik wil niet te veel ingaan op wat er precies gebeurd op deze school, maar het is zeker iets waar je urenlang discussies over zou kunnen houden. En dat is precies wat ik zoek in dystopias. Ik wil zo een boek dat me aan het denken zet, dat niet meteen zeer duidelijk is met goed en fout, dat op momenten zeer oké lijkt, ook al weet je dat het een dystopia is. Maar dat is een lastige balans om goed te doen. Je ziet al vaak in dystopia dat het of te duidelijk allemaal fout is en je te weinig aan het denken zet of dat het niet duidelijk genoeg is hoe erg het allemaal is voor de lezer. Ik vond dat Jessamine Chan dit uitstekend heeft gebalanceerd in dit boek.
Mijn enige nadeel over dit boek? Het einde viel me tegen. Niet dat het slecht was of dat ik een beter einde zou weten, maar het was voor mijn smaak iets te open in hoe het eindigde. Iets waar ik normaal helemaal geen moeite mee heb, maar voor dit boek… Ik wilde zo veel meer voor deze personages…
