Babel
Babel is waarschijnlijk het boek waar ik dit jaar het meest naar uitkeek. Het is geschreven door R.F. Kuang, de auteur van The Poppy War. Babel is overigens niet de volledige titel van het boek, eigenlijk heet het boek “Babel, or the Necessity of Violence: an Arcane History of the Oxford Translators’ Revolution“. Een naam die wellicht heel wat mensen afschrikt, want het leest meer als een wetenschappelijke studie. Ergens is het dat ook wel.

Traduttore, traditore: An act of translation is always an act of betrayal.
1828. Robin Swift, orphaned by cholera in Canton, is brought to London by the mysterious Professor Lovell. There, he trains for years in Latin, Ancient Greek, and Chinese, all in preparation for the day he’ll enroll in Oxford University’s prestigious Royal Institute of Translation — also known as Babel.
Babel is the world’s center of translation and, more importantly, of silver-working: the art of manifesting the meaning lost in translation through enchanted silver bars, to magical effect. Silver-working has made the British Empire unparalleled in power, and Babel’s research in foreign languages serves the Empire’s quest to colonize everything it encounters.
Oxford, the city of dreaming spires, is a fairytale for Robin; a utopia dedicated to the pursuit of knowledge. But knowledge serves power, and for Robin, a Chinese boy raised in Britain, serving Babel inevitably means betraying his motherland. As his studies progress Robin finds himself caught between Babel and the shadowy Hermes Society, an organization dedicated to sabotaging the silver-working that supports imperial expansion. When Britain pursues an unjust war with China over silver and opium, Robin must decide: Can powerful institutions be changed from within, or does revolution always require violence? What is he willing to sacrifice to bring Babel down?
Babel — a thematic response to The Secret History and a tonal response to Jonathan Strange & Mr. Norrell — grapples with student revolutions, colonial resistance, and the use of translation as a tool of empire.
Rebecca Kuang is waarschijnlijk mijn favoriete schrijfster. Ik heb meerdere edities van The Poppy War, twee in Engels, een in het Turks. Mijn Engelstalige paperback staat helemaal vol geschreven met mijn bevindingen en indrukken van het boek. Het krachtige aan haar boeken is dat ze de echte geschiedenis haar boeken laat vormgeven en hier ook voorzichtig mee is.
Babel gaat over de geschiedenis van Oxford. Om preciezer te zijn, over de geschiedenis van institutioneel racisme op Oxford. Eigenlijk in heel Groot Britannië. Iets wat gewaagd is te schrijven door de schrijfster die net afscheid heeft genomen van Oxford na het behalen van haar diploma.
In het begin greep dit boek me enorm. Ik had zo veel enthousiasme om in in de nieuwe wereld te duiken en alles te ontdekken wat er te ontdekken viel. Maar ik had helemaal niet opgelet waar het boek over zou gaan. Ik was puur op de titel en auteur afgegaan en had dus gebaseerd op The Poppy War hele andere verwachtingen. Hierdoor kwam ik halverwege het boek een beetje in een dipje terecht.
Het middenstuk van het boek gaat allemaal iets langzamer. De personages hebben tijd nodig, het heeft tijd nodig om tot de lezer te bezinken, en de wereld gaat verder zoals het hoort. Ik wil niet zeggen dat het middenstuk saai is, maar je moet van boeken houden die om de personages draaien. Of je moet heel veel van verschillende talen en vertalingen houden, iets wat ik sinds het lezen van dit boek zeker doe. Maar ben je iemand die boeken leest voor het plot, dan ben ik bang dat dit boek een tegenvaller zal zijn. Het middenstuk is traag, zeker als je naar het plot kijkt, en je zult er toch echt doorheen moeten.
Maar op het einde komt het dan ook wel weer allemaal goed. Er zijn veel plotwendingen, de personages komen volledig tot hun recht en alles gevoelens die je langzaamaan had gekregen, kwamen allemaal eruit. Het is een boek wat ik zo opnieuw zou lezen en ik denk er nog vaak aan. Ik raad het dan ook iedereen aan, zolang je maar niet enkel een plot lezer bent.