Dolende zielen door Cecile Pin
Wat een prachtig, hartverscheurend boek… Het is absoluut niet te merken dat dit boek een debuut is, Cecile Pin schreef Dolende zielen alsof ze het schrijven al jaren heeft geperfectioneerd.
Op een avond, kort nadat de Amerikaanse troepen Vietnam hebben verlaten, vluchten Anh en haar broertjes Thanh en Minh weg uit hun dorp om een gevaarvolle bootreis naar Hongkong te ondernemen. Hun ouders en vier jongere broertjes en zusjes maken de oversteek iets na hen met een andere boot, maar na een paar weken wordt duidelijk dat zij de tocht niet hebben overleefd.
Anh en haar broertjes staan er plotseling alleen voor, zonder thuis of familie. Ze zetten hun reis voort, komen terecht in opvangkampen, krijgen te maken met hervestigingsbureaus en worden door een speling van het lot opgenomen in het Engeland van Thatcher. Daar moeten ze op eigen kracht een nieuw bestaan zien op te bouwen, maar of dat lukt in een land dat niet bepaald op hen zit te wachten?
In dit schrijnende debuut is het relaas van de moeizame tocht van Anh en haar broers knap verweven met de observaties van Dao, hun omgekomen jongere broertje, die vanuit een oord tussen de levenden en de doden meekijkt, en met de notities van een onbekende onderzoekster die de verschillende elementen van dit vluchtelingenverhaal tot een geheel probeert te smeden. Dolende zielen is onthullend en ingenieus. Cecile Pin toont ons een hartverscheurend portret van een gezin dat met onvoorstelbare tegenspoed wordt geconfronteerd. Ze gebruikt de kracht die van verhalen uitgaat om wonden te helen die meerdere generaties zijn toegebracht. Pin is een belangrijke nieuwe stem in de literaire wereld.
Dolende Zielen overtrof mijn hoge verwachtingen ruimschoots. De emoties en pijn van de hoofdpersonages worden niet alleen gevoeld, maar je beleeft het verhaal samen met hen. Als lezer word je meegesleept en deel je alle pijn en onzekerheid met hen.
Hoewel het boek gaat over vluchtelingen, is het veel meer dan dat. Het is een verhaal over de hartverscheurende pijn van een familie die moet vluchten en de vraag of vluchten wel de juiste keuze was. Het gaat over de pijn die van binnen leeft en die de kinderen opnemen, de constante onwetendheid of je de juiste beslissing hebt genomen.
Met slechts 200 pagina’s is er niet veel wat ik kan delen zonder belangrijke delen van het verhaal weg te geven. Het verhaal volgt drie verschillende personages, de hoofdpersoon die het grootste gedeelte van het verhaal volgt, de persoon die het boek schrijft en af en toe een aantal pagina’s tussendoor komt, en een echte dolende ziel. Wat dat laatste precies inhoudt, houd ik nog even voor mezelf. Maar ik kan wel zeggen dat je er snel genoeg achterkomt wanneer je dit boek leest.
Lees dit boek alsjeblieft. Het is prachtig geschreven en neemt je mee op een emotionele reis die je niet snel zult vergeten.
Met dank aan Overamstel voor het recensie exemplaar.
