Ik had zo veel over dit boek gehoord voordat ik het las, maar ik had geprobeerd om verborgen te houden waar het daadwerkelijk over ging. Toen ik aan dit boek begon, wist ik dan ook niets meer dan dat de omslag werkelijk prachtig was. Misschien was het handig geweest om te weten dat dit niet echt een fantasy boek is, of ergens toch wel…?

Each year, eight beautiful girls are chosen as Paper Girls to serve the king. It’s the highest honour they could hope for . . . and the most demeaning. This year, there’s a ninth. And instead of paper, she’s made of fire. ‘A timely reminder that, in the right hands, the fantasy genre has things to say about injustice and abuse of power in the real world’ Guardian Lei is a member of the Paper caste, the lowest and most persecuted class of people in Ikhara. Ten years ago, her mother was snatched by the royal guards, and her fate remains unknown. Now, the guards are back and this time it’s Lei they’re after – the girl with the golden eyes, whose rumoured beauty has piqued the king’s interest. Over weeks of training in the opulent but oppressive palace, Lei and eight other girls learn the skills and charm that befit a king’s consort. There, Lei does the unthinkable – she falls in love. Her forbidden romance becomes enmeshed with an explosive plot that threatens her world’s entire way of life. Lei, still the wide-eyed country girl at heart, must decide how far she’s willing to go for justice and revenge.

De reden waarom ik dit niet helemaal een fantasy boek noem, is omdat de magie en al maar zo een klein deel van het verhaal is. Het had net zo goed geen fantasy wereld kunnen zijn, en er zouden maar een paar woorden in het boek veranderd hoeven te worden. Het gaat over aanrandingen en verkrachtingen overkomen, vriendschappen, zelfredzaamheid en opgroeien. Dat is waar de hoofdpersoon het hele boek mee bezig is. En ze maakt niet altijd de beste beslissingen, maar dat hoort erbij.

De andere personages waren eigenlijk beter ontwikkeld dan dat de hoofdpersoon Lei was. Vooral Aoki en Wren vond ik een veel beter achtergrondverhaal hebben en ik miste ze echt als ze er een hoofdstuk niet waren. Zelfs Blue, die je je kan voorstellen als de gemene stiefzus van Assepoester, was interessanter dan Lei. Waarom ik Lei niet zo leuk vond? Zie de spoiler hieronder.

Ik denk niet dat dit boek echt de hype verdient die eromheen hing. Ik heb me zeker vermaakt, de schrijfstijl was fijn, het concept en het verhaal waren goed, maar de personages konden een stuk beter.