Met dank aan Netgalley en Fitzroy Books/Regal House Publishing voor een recensie exemplaar van Hellfinder!

Hellfinder is een boek over hoe een meisje zichzelf vindt, reizend met haar grootmoeder over de hele wereld. Dit verhaal speelt zich af in IJsland en heeft een rijke setting die volop wordt beschreven. Het is een kort boek, maar er gebeurt ontzettend veel terwijl de personages ook realitische ontwikkelingen doormaken.

Winter Break turns deadly when Rory Quinn and her treasure-hunter grandmother travel to Iceland in search of an enchanted artifact. The mission: to recover a blood-infused stone that legend says will lead its possessor to a doorway to hell. Their client’s grandson, Einar, stole the stone at the request of his favorite heavy metal band. As part of a publicity stunt, the band plans to open the closest doorway, rumored to exist deep inside one of Iceland’s many volcanoes, on Christmas.

Rory, Gram, and Einar’s twin brother, Gunnar, have only three days to recover the missing artifact or else the band will unleash unspeakable evil into the Icelandic wilderness. As the team grows closer to Einar, Rory is growing closer to Gunnar, too. But she can tell he’s keeping secrets from her. Big ones, that when revealed, will cause her to question almost everything she’s ever believed in and threaten the very lives of those she loves the most. 

Door de cover had ik een boek verwacht dat iets meer aan de middle grade kant van YA lag. Dit was echt niet per sé het geval. Het boek beschrijft best zware thema’s en doet dit heel voorzichtig, maar ook doordacht.

Het boek volgt Rory (Aurora) terwijl ze met haar grootmoeder IJsland ontdekt, langzaam verliefd wordt op Gunnar en zichzelf leert kennen. Maar dit is geen verhaal over de liefde tussen Rory en Gunnar, hoewel die wel duidelijk op de voorgrond is, is deze ook rustig genoeg geschreven dat het geloofwaardig is. De liefde is misschien op de voorgrond, het complete verhaal focust zich op Rory die zichzelf vindt.

Mijn enige commentaar op het boek is dat er iets te veel gebeurd. De ene ramp na de andere gebeurt en onze personages komen er altijd goed vanaf. Wellicht was een van deze rampen dan ook niet noodzakelijk en hadden we onze personages even wat ademruimte kunnen geven.