Mevrouw is het levensverhaal van Valérie Lempereur, bekend als journaliste en van eerdere boeken zoals De bende van Venlo. Dit is haar verhaal.

Valérie Lempereur is een vrouw die geleefd heeft en die geschreven heeft. Altijd bijzondere verhalen, vaak over beschadigde mensen. Misschien omdat ze dat zelf ook is.
Leven en schrijven deed ze vol lef en doorzettingsvermogen, maar ook vol angst. Omdat ze in een tijd opgroeide waarin er nog geen ruimte was voor vrouwen zoals zij. Omdat ze ‘ontmaskerd’ zou kunnen worden. En dat gebeurde ook, keer op keer. Het was Valérie tegen de wereld.
Mevrouw is er omdat Valérie niet meer bang is. Om te laten zien hoe we omgingen met mensen die niet in bedachte hokjes passen. Het is tijd voor haar verhaal.

Mevrouw is misschien ergens wel een autobiografie, het leest niet als een autobiografie. Als je de flaptekst niet leest (en ook niet naar naar de naam van de auteur kijkt), zou je dit boek kunnen lezen als roman zonder er ook maar een beetje wijzer van te worden. Je zou je wel afvragen waarom we al deze namen benoemen van bekende Nederlanders en ze slecht in het daglicht plaatsen, maar het zou zomaar kunnen dat je niet beseft dat het aan autobiografie is.
Ergens vind ik dit een sterk punt aan dit boek. Want dit betekent ook dat, hoewel haar verhaal zeer zwaar is, het allemaal wat luchtiger lijkt. Want het leest zo makkelijk weg. Van de andere kant, weerhoudt me dat er ook van om Valérie haar gevoelens op dit moment in beeld te krijgen. Wanneer een iemand terugblikt, vertellen ze vaak hoe ze er op dit moment over voelen. Dat is er niet in dit boek. Het gaat erover hoe ze zich op dat moment voelde. Ergens vind ik het jammer dat je dan niet die reflectie in het boek hebt, die je normaal wel krijgt bij autobiografieën.

Verder is het door de romanvorm makkelijker om afstand te voelen van de “personages”. Je kan makkelijker een mening hebben over een personage dan over een levend mens, want er zitten geen consequenties aan. Iets wat misschien goed is voor de mensen die ze zwartmaakt in dit boek (al dan niet terecht), iets minder voor haar zelf. Want het laat de lezer ook afstandelijker naar haar “personage” kijken.

Iets waar ik het verder moeilijk mee heb, is dat Valérie duidelijk veel mensen die haar fout hebben gedaan in het leven met naam en al benoemt en ze neerzet als slechteriken. Maar dit doet ze niet voor iedereen. Er is een schrijfster in het boek die haar verraad en benadeeld, maar zij wordt nooit met naam benoemd. Ik verwacht dat dit komt door een regeling tussen de onbekende schrijfster en Valérie, maar het voelt hierdoor een beetje dubbel wanneer op het einde van het boek, de namen rondgeslingerd worden. Maar natuurlijk is dit haar verhaal, en mag ze hierin benoemen wie zij wil.