Ik ben een grote Pretty Little Liars en The Perfectionists tv show fan, tenminste, toen The Perfectionists nog niet gecanceld was. En eigenlijk was ik ook niet echt te spreken over het laatste seizoen van Pretty Little Liars, maar over het algemeen vond ik het een geweldige serie. Misschien niet de beste in kwaliteit, maar wel in vermaak.

Mackenzie, Ava, Julie, Caitlin en Parker lijken op het eerste gezicht niet veel gemeenschappelijk te hebben. Ze hebben elk hun eigen vrienden, drama’s en doelen. Maar ze delen wel één ding: hun intense haat voor Nolan Hotchkiss. Nolan heeft het leven van veel studenten geruïneerd, en ze vinden dat hij moet boeten voor wat hij gedaan heeft. Ze bedenken de perfecte moord – een hypothetische moord, natuurlijk. Het is slechts fictie… totdat hun wens werkelijkheid is geworden. Nolan is vermoord, precies zoals ze hadden gepland. Maar zij hebben het niet gedaan. Dus wie dan wel?

Ik had een aantal problemen met dit boek. Ik had wel verwacht dat het overduidelijk zou zijn en dat er geen echte onverwachte dingen zouden gebeuren. Personages die oppervlakkig aanvoelen en een schrijfstijl die makkelijk leest, maar niets bijzonders is. En dat klopte allemaal ook, maar daar was ik oké mee. Ik kende Sara Shepards schrijfstijl al en die is nu eenmaal gewoon zo. Het leest lekker makkelijk weg.

Mijn probleem was dat de personages letterlijk ervoor leken de leven om anderen neer te halen. Niet alleen de de tieners, maar ook de ouders, leraren, iedereen. Ze zijn geen slechte mensen of ‘morally grey’ zoals tegenwoordig zo populair is, maar allemaal stuk voor stuk kwaadaardig zonder enige reden. Het leek alsof ze nog geen normaal persoon konden zijn voor tien seconden. Zelfs de meisjes die een groepje vormden, benoemden elke pagina dat ze elkaar niet vertrouwden en dat een van de anderen misschien wel een moordenaar was. Moet ik me zorgen gaan maken om Sara Shepards leven toen ze op de middelbare school zat? Niet eens één personage dat niet kwaadaardig is…?

Ook is er weer een politieagent die meer geïnteresseerd lijkt in tieners dan in mensen van zijn eigen leeftijd. Het is iets dat we vaker terugzien in Sara Shepards boeken (en series), maar het is toch iets on even bewust van te zijn.

Een ander probleem dat ik had met het boek, was dat het letterlijk elke negatieve situatie die het kon vinden aan een van de personages leek te geven. Drugsproblemen, alcoholverslavingen, pesten, pesten wegens seksuele geaardheid, mentale problemen door te hoge werkdruk, extreme verzamelaars, depressie, bipolaire stoornissen, populariteitsproblemen, gescheiden ouders, vreemdgaan, vreemdgaan met een jonger broertje, manipulatie, verraad, competitie tussen vrienden, vreselijke stiefouders, uit je comfort zone stappen, naaktbeelden die zich verspreiden, neppe roddels, aanranding en verkrachting, mensen gebruiken, leraar-student relaties, een broer of zusje verliezen, een beste vriend verliezen, post traumatische stress stoornis, identiteitsfraude, en meer. Het boek laat zien dat al deze dingen gebeuren en ook al lijkt iemand oké voor anderen, je weet nooit waar ze daadwerkelijk allemaal mee om moeten gaan. Hoewel dat een goed ding is, denk ik dat het te overdreven werd in dit boek. Er waren te veel dingen waardoor niks goed aangepakt werd, maar meer werd gebruikt om te schokkeren. Wat natuurlijk ook niet mogelijk is in een boek van 250 pagina’s dat eigenlijk draait om een moord.

Ergens was het wel een vermakelijk boek. Het las snel weg, het was vermaak, maar het was ook iets wat niet kwaliteit is. Er zijn geen antwoorden op het eind. En dan kan je zeggen dat er nog een vervolg is waar de antwoorden echt wel in staan, wat vast klopt. Maar… helemaal geen enkel antwoord? Dat viel me tegen. Ik had eerder de serie in plaats van het boek aangeraden, maar aangezien deze gecanceld is, raad ik liever Pretty Little Liars de serie aan. Mocht je van horror houden, dan hebben ze nu ook Pretty Little Liars: Original Sin.

Dank aan Moon voor een recensie exemplaar op te sturen!